Παθιασμένοι παρατηρητές

Υλικό: μέταλλο, καθρέπτης, πλεξιγκλάς, βάση με ρόδες

Διαστάσεις: ύψος 85 εκ. χωρίς τη βάση

Μια συστάδα πέντε κατασκευών φωτισμού δημόσιου χώρου που μετουσιώνονται και μετουσιώνουν το χώρο. Η οποιαδήποτε μετακίνηση των πέντε αυτών σωμάτων μεταβάλει την εσωτερική δομή, την ανατομία του τόπου. Το χέρι του επισκέπτη είναι το μέσο που  προκαλεί την δόνηση και η προκύπτουσα δομή είναι το ενοποιημένο στοιχείο της ζωής και της τέχνης. Κάθε αβίαστη επέμβαση είναι εξειδικευμένη και προσωπική και αυτή είναι που δημιουργεί μια από τις χαρές συνέχισης του παιχνιδιού.

Ο μεγεθυντικός καθρέπτης στη βάση του κώνου με το καμπυλωτό πλεξιγκλάς μειώνει την απόσταση από τα συμβάντα του κόσμου. O καθένας βλέπει τα πράγματα εγγύτερα και σπάνια συναισθάνεται την απόσταση από αυτά. Είναι το παράθυρο που βλέπει τον χώρο και τον περιγράφει  χωρίς να τον ωραιοποιεί. Λειτουργεί ως μάτι/νους, επεξεργάζεται τις πληροφορίες που δέχεται, με τον ίδιο τρόπο που ο γλύπτης επεξεργάζεται το ακατέργαστο μάρμαρο. Απορρίπτει ορισμένα κομμάτια από τον υλικό/κόσμο. Έτσι όπως, από την ίδια πέτρα, διαφορετικοί γλύπτες δημιουργούν διαφορετικά αγάλματα, («the stream of thought» δοκίμιο του ψυχολόγου Γουίλιαμ Τζέιμς 1890,  στο βιβλίο Φαντάσματα του εγκεφάλου.

Τα δύο υλικά (πλεξιγκλάς και καθρέφτης) εισάγουν τη ψευδαίσθηση διάσπασης της εικόνας. Έτσι με την μετακίνηση του γλυπτού αντικειμένου, δημιουργείται μια διαδοχή εικόνων. Η υπερμεγέθυνση του χώρου μέσα στον καθρέφτη, με τις φυσικές διαστάσεις του χώρου, η εγγραφή του ενός μέσα στο άλλο εξάπτουν την περιέργεια της αναζήτησης για άλλους χώρους. Το κυρτό του πλεξιγκλάς με το ενσωματωμένο καθρέφτη δημιουργεί αντανακλάσεις με γεωμετρικά μοτίβα, γραμμές, κύκλους, την συνάντηση της ύλης με την ύλη, του κενού με το πλήρους.

Οι παθιασμένοι παρατηρητές είναι αυτό που ο Baudelaire στο δοκίμιο του ο ζωγράφος της μοντέρνας ζωής αναφέρεται στον πλάνητα, τον παθιασμένο παρατηρητή, αποτελεί τεράστια ηδονή να εγκαθίσταται στο πλήθος, στο ευμετάβλητο, στην κίνηση, στο φευγαλέο και στο άπειρο. Απολαμβάνει….. το αετίσιο μάτι του το έχει ήδη καταλάβει από τεράστια απόσταση. Και όλα στη μνήμη του ξαναγεννιούνται πιο όμορφα από τα φυσικά προικισμένα με μια ζωή ενθουσιώδη.

Οι παθιασμένοι παρατηρητές με το χώρο δημιουργούν ένα «εντός αλλήλων-παιχνίδισμα». Είναι η σωματική εμφάνιση εκείνων των ασώματων αιτιών που προκαλούν τόπους. Σύμφωνα με τον Heidegger, ενσαρκώνουν έναν τόπο. Το έργο τέχνης με τον τρόπο του ξανοίγει το Είναι των όντων» η αλήθεια ποιείται κάθε φορά εξαρχής μέσα σε ένα καλλιτέχνημα, δεν είναι κάτι τελεσίδικο και αιώνιο, αλλά εισχωρεί συνεχώς στο γίγνεσθαι και ξανά αποχωρεί από αυτό. Η αλήθεια εξαρτάται εξακολουθητικά από τους αποδέκτες.

Βιβλιογραφία

V.S.Ramachandran & Sandra Blakeslee, (2015), Φαντάσματα στον εγκέφαλο Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Martin Heidegger, (2006) Η τέχνη και ο χώρος,  Αθήνα: Ινδικτος

Georg Simmel, Joachim Ritter, Ernst H. Gombrich, (2004), Το Τοπίο, Αθήνα: Ποταμός

Νέλα Κωνσταντίνου