«Στο μέλλον, ο καθένας από εμάς θα είναι παγκοσμίως διάσημος για δεκαπέντε λεπτά».

Αυτό έγραφε το ενημερωτικό φυλλάδιο για μια έκθεσή του Αντι Γουόρχολ που έλαβε χώρα το 1968 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας.

Η ατάκα του Γουόρχολ προφήτευσε πολλά, όπως την έλευση των reality shows και games, την έννοια του «περιστασιακού» και «σύντομου» στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα (από εκείνη των περιοδικών μέχρι του Διαδικτύου), καθώς και την ίδια την έννοια του «εφήμερου», που χαρακτήρισε τόσο το modus vivendi του, στην καθημερινότητά του και στον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος προσέγγιζε όλων των ειδών τις διαπροσωπικές σχέσεις, όσο και το καλλιτεχνικό modus operandi του, που βασιζόταν στη λογική της Τέχνης «μιας χρήσης», σαν ξυραφάκι BIC και με (αυστηρά) κοντινή ημερομηνία λήξεως.

Σαν τα κουτάκια της Κόκα Κόλας ή τις κονσέρβες της σούπας Κάμπελς, τα οποία φιλοτέχνησε: τα ανοίγεις, καταναλώνεις το περιεχόμενό τους και τα πετάς.