Η ΜΑΤ για την πρώτη της ατομική έκθεση: «μιλάω για το μπουσουλητό μας, για τις λόξες μας, για τα χούγια μας, γιατί τρώμε τα νύχια μας, γατί πίνουμε, γιατί κλαίμε, γιατί είμαστε αστείοι σα διαφήμιση και αφήνουμε την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει όταν κοιμόμαστε, για την αδιακρισία μας, για τους τέσσερους τοίχους μας, γιατί γελάμε με μια βλακεία από το πουθενά, γιατί εκνευριζόμαστε, γιατί παρεξηγούμαστε για ψύλλου πήδημα, γιατί το παρελθόν μας μυρίζει, γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε την Παρασκευή, γιατί δε μας χωρούν τα μωρουδίστικά μας και βολευόμαστε με τζιν, T-shirt ή ό,τι άλλο, κυρίως για αυτά μιλάω, για τις τσιρίδες, γιατί δε ξέρουμε τι μας φταίει στο πρωινό κατούρημα, γιατί όλα είναι ραφιναρισμένα κι έξω απ’ τα μέτρα μας τελικά, γιατί στεκόμαστε πολλή ώρα εδώ, γιατί δεν περιμένουμε, γιατί βιαζόμαστε και ουρλιάζουμε σε αγνώστους -με πιάνεις, τώρα; – για τα συντηρητικά μας κύτταρα, για τις αναιμικές μας χειρονομίες, για όλες αυτές τις εφεδρικές πιπίλες, για κάτι τέτοια μιλάω, επιτέλους βγήκε, δε γλίτωσε, κυρίως για αυτό μιλάω.»

Η συνέχεια εδώ.