προς τιμήν του,

Εγκαίνια: 19/01 Ώρα: 19.00 – 22.00
Διάρκεια: 19/01 – 04/02/2023

Συμμετέχουν: Παναγιώτα Αντωνοπούλου, Αθηνά Μισεγιάννη, Μαρία Μανγιώλη, Δανάη Τσολάκη, Φαίδρα Χάρδα

Μουσική εγκατάσταση: Δημήτρης Κόρδης, Παύλος Κόρδης

Eπιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Στην παρούσα ομαδική έκθεση καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με μια εικαστική προσέγγιση που κινείται γύρω από μνήμες του οικ(ε)ίου, μια αναδρομή θύμησης ή ένα αποτύπωμα ενός οικιακού φασματογράφου. Το σπίτι μπορεί να ιδωθεί ως ένας τόπος προστασίας, ωρίμανσης και θαλπωρής, ενώ ταυτόχρονα, θίγει αποτυπώματα ψυχών ή και μη, γέννησης ή θανάτου. Ένας υποθετικός πόνος πλανάται κατά την σκιαγράφηση των νοημάτων και ένα νέο ταξίδι γεμάτο διαφορετικές πτυχές απλώνεται, αφήνοντας πίσω του χνάρια, αποτυπώματα, θραύσματα και ιστορίες νοσταλγίας.

Η εν λόγω ομαδική έκθεση έρχεται να υμνήσει το Κέντρο Τεχνών Μετς και να συνομιλήσει με την ιστορία που φέρει το κτήριο. Ένα Νεοκλασικό που χρονολογείται γύρω στο 1930 και άνηκε σε έναν γλύπτη. Ο χώρος βρέθηκε σε σχεδόν ερειπωμένη κατάσταση και ο Γιώργος Κόρδης, ζωγράφος και συγγραφέας, μαζί με την Ευδοξία Ξανθοπούλου, αρχιτέκτονα, ανέλαβαν την αναπαλαίωση του , διατηρώντας τα υφολογικά του χαρακτηριστικά, με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα απομεινάρια του οικήματος μετατράπηκαν σε νέους θησαυρούς και η αναγέννηση του Κέντρου Τεχνών Μετς δημιούργησε έναν ζωτικό χώρο πολιτισμού. Ο απώτερος στόχος της έκθεσης είναι να λειτουργήσει ως συνομιλία στον «οίκο» και τη μυσταγωγία που διέπει το πέρασμα της φθοράς στην αφθαρσία. Το αποτέλεσμα εικονοποιείται από πέντε «υφάντρες» νοημάτων που αναγεννούν την έννοια, ενώ δύο μουσικοσυνθέτες μας ταξιδεύουν σε νότες εφάμιλλες με τα έργα.

Ένα υπόλευκο περιβάλλον κυριαρχεί σαν πέπλο και μας καλεί να αφουγκραστούμε λεπταίσθητες ποιότητες. Θραύσματα μνήμης μετατρέπονται σε πολύτιμα τιμαλφή που μιλούν για εύθρυπτους ψυχισμούς. Μέσα από αυτό το ευρύ φάσμα αποτυπώσεων που αποκόβεται από το πραγματικό, οι πέντε «υφάντρες» τοποθετούν μετουσιώσεις αντικειμένων, που συντίθενται υπό διαφορετικό πρίσμα. Φαντάσματα ιδεών εντρυφούν στην μελέτη του πεπερασμένου και μιλούν για το χρόνο, υφαίνουν την λήθη και αδράχνουν τον ιστό της αιωνιότητας μέσα σ’ ένα μετα-ρομαντικό κλίμα του ατέρμονου και του μάταιου. Στοιχεία που καταδεικνύουν μια υποθετική απώλεια ξεπηδούν, υπονοώντας το φόβο εξαφάνισης αλλά και την ανάγκη για διατήρηση της ροής του χρόνου. Μια φεμινιστική χροιά υπονοείται σαν ένας νοητός απόηχος, με σκοπό την γέννηση μιας νέας ζωής εκεί που όλα εγκαταλείπονται, αδρανούν ή φθείρονται.

_______________________________________________________________
Η Παναγιώτα Αντωνοπούλου μας εντάσσει σε ένα περιβάλλον σκιών και θολών αποτυπώσεων με φυσικά υλικά. Επηρεάζεται από το πραγματικό, με πρωταρχικό της μέλημα την έννοια του εφήμερου. Παράλληλα, μας ταξιδεύει στο φαντασιακό και προσπαθεί να μιλήσει για τη ζωή μέσα από τις διαφορετικές χρονικότητες. Η ίδια σημειώνει πως ένα βουνό δεν είναι ποτέ το ίδιο καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και των εποχών καθώς αλλάζει χρώμα, ύφος και σχήμα. Αντίστοιχα, ένα φως ανοιχτό σε μια ξύλινη κατασκευή προσομοιώνει ένα νυχτερινό δωμάτιο που ζει μόνο όταν ο «ήλιος» του παραμένει φωτεινός.

Η Μαρία Μανγιώλη καταγράφει με ακρίβεια τα φωνητικά όργανα διαφορετικών ειδών ζώων που κοάζουν ή τραγουδούν. Απώτερος σκοπός της είναι να απομονώσει και να παρουσιάσει το μουσικό τους όργανο, σαν αντικείμενο. Το αποκόβει για να μιλήσει για την εξαφάνιση και τη φθορά, ενώ στόχος της είναι να το διατηρήσει στο χρόνο. Πρόκειται για ένα δωμάτιο που λειτουργεί σαν θησαυροφυλάκιο απολιθωμάτων που κατά την φαινομενική εγκατάλειψη του, κάποτε έγινε τόπος φιλοξενίας διαφορετικών ειδών όπου το τραγούδι, ο ήχος ή η σιωπή αναγέννησαν τα συντρίμμια.

Η Αθηνά Μισεγιάννη αποτυπώνει ανάγλυφες λεπτομέρειες αντικειμένων. Τα καταγράφει ως ενθύμια ή προσωπικά φυλαχτά του παρελθόντος, δημιουργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο, ένα μουσείο απομνημονευμάτων. Χρησιμοποιεί θραύσματα πραγμάτων των αγαπημένων της ανθρώπων που κρατάει ως αναμνηστικά. Ως αποτέλεσμα, το έργο ολοκληρώνεται νοητά, σαν ένα μέρος παζλ ή ευρήματα ενός αρχαίου πολιτισμού. Τα «κελύφη» που προκύπτουν γίνονται κουκούλια νέων ιδεών και μετουσιώνουν τα ίδια τα καθημερινά αντικείμενα σε φορείς αναμνήσεων. Με έμφαση στη λεπτομέρεια, μια νέα ευκαιρία ζωής δίνεται σε ότι πριν ζούσε μόνο στη θυμικό.

Η Δανάη Τσολάκη κατασκευάζει γλυπτικά αντικείμενα που θυμίζουν κάτι από μπουντουάρ. Μας αποκαλύπτει μια φαινομενική περιπλάνηση σε ένα γυναικείο δωμάτιο που μιλά για τον εγκλεισμό, την φθορά, την παρακμή, και τον κατακερματισμό στιγμιότυπων μιας περασμένης ζωής. Διαμελισμένα μέρη σώματος και φορεσιές θεάματος, μια κάποια αίσθηση αρώματος πούδρας και μια χαμένη παιδικότητα συνθέτουν μια τρισδιάστατη μακέτα ενός βομβαρδισμένου κουκλόσπιτου.

Η Φαίδρα Χάρδα συνθέτει στοιχεία ενός αρχειακού υλικού, σημειώσεις του μη πραγματικού, αντικείμενα σπιτιού και κολλάζ από φθαρμένα χαρτιά μεταφέροντας μας στην έννοια της πληγής, της εγκατάλειψης και της αποσύνθεσης. Η ίδια ανακάλυψε ένα παρατημένο αρχείο το οποίο και αξιοποίησε, με σκοπό την διαιώνιση μιας ξεχασμένης ύπαρξης. Μέλημά της είναι η εξιλέωση μέσω της μεταμόρφωσης των συναισθημάτων του πόνου και της αγωνίας μιας θολής ανάμνησης.

Ο Δημήτρης και ο Παύλος Κόρδης συνθέτουν ένα ηχητικό ηχόχρωμα που λειτουργεί σαν μια ενοποιητική γέφυρα μεταξύ των οπτικών ερεθισμάτων. Βασιζόμενοι στα έργα, οι δύο καλλιτέχνες εμπνέονται και δημιουργούν εγείροντας την αίσθηση της ακοής. Παίζοντας με τα νοήματα και τις μνήμες μας συνεπαίρνουν σε ένα δικό τους πειραματικό πεντάγραμμο. Γίνονται οι κηφήνες που επικονιάζουν τα έργα τέχνης και εντείνουν τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που προκύπτουν στην περιπλάνηση του οικ(ε)ίου.

Νιόβη Κρητικού | Επιμελήτρια

Το Μετς Κέντρο Τεχνών με την συνδιοργάνωση του Μαυροπίνακα ΑΜΚΕ