Στην κατεύθυνση που χάραξε με το Statecraft, τη διοργάνωση περιοδικών εκθέσεων κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού, σε συνδυασμό με παράλληλες σχετικές εκθέσεις, συνεχίζει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, σε επιμέλεια της Κατερίνας Γρέγου. Η έκθεση Modern Love: Η αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας, διερευνά το φαινόμενο της διαμόρφωσης των συναισθημάτων και των στενών ανθρώπινων δεσμών στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης, της ψηφιακής διασύνδεσης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανέκαθεν το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιούσε την οργανωμένη διακίνηση συναισθήματος για να τονώσει τη ζήτηση, μέσω της διαφήμισης και της προβολής προτύπων ζωής. Τα οικονομικά πρότυπα επιτυχίας (στην καριέρα, την απόκτηση πολυτελών αγαθών) ταυτίστηκαν ως πρότυπα επιτυχίας και στον έρωτα, με τις ανάλογες σεξιστικές διαφοροποιήσεις, υπερπολλαπλασιάζοντας τελικά ένα άλλο συναίσθημα: το άγχος (θα φτάσουμε ίσως και να σκοτώνουμε για λίγο βιάγκρα, για να ανταποκριθούμε στα παγκοσμιοποιημένα κυρίαρχα πρότυπα, όπως αναρωτιόνται οι Gabriel Abrantes και Benjamin Crotty στο εξαιρετικό Liberdade Ταυτόχρονα, μια ολόκληρη πολιτιστική βιομηχανία επένδυσε στη διαμόρφωση προτύπων για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματά μας, πρωτίστως την αγάπη, διαμορφώνοντας και μια σειρά καταναλωτικών προτύπων, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την παγκόσμια κυριαρχία των Χριστουγέννων ή της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά και βέβαια μια σειρά προτύπων της πατερναλιστικής κοινωνίας, τον πατέρα κουβαλητή και προστάτη, τη μάνα φροντίστρια και τροφό (Peter Puklus, The Hero Mother: How to Build a House), πρότυπα-μοντέλα πάνω στα οποία θεμελιώθηκε ολόκληρη η βιομηχανία της μόδας (την οποία κριτικά αντιμετωπίζει ο Duran Lantink, Old stock collection: look 3 – Purple vagina face), αλλά και οι σεξουαλικές ταυτότητες (Melanie Bonajo, Night soil – Economy of love). Όμως ο καπιταλισμός δεν ενσωμάτωσε μόνο τη φασιστικού-θεοκρατικού τύπου επικύρωση της πατριαρχίας (π.χ. την όχι και τόσο μακρινή μας λογική εξορκισμού των ομοφυλοφίλων – David Haines, Dereviled), αλλά ακόμα και τις εξαιρετικά σημαντικές αντιδράσεις απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα, μεταβάλλοντάς τις σε διαφοροποιημένα προϊόντα (David Haines, Still life with flyers). Είτε, λοιπόν, σκληρή σαν μάρμαρο, είτε, ως αντίδραση, «μαλακή» και queer, ακόμα και η αρχαιολαγνεία γίνεται εμπορευματικό αγαθό και πλέον μπορεί να ψηφιοποιηθεί υπό τους ήχους της Donna Summer, βρίσκοντας νέα αλγοριθμικά πεδία επ’ άπειρον διατήρησης (Aνδρέας Αγγελιδάκης, Center for the critical appreciation of antiquity, Infinity Teleport). Είναι όμως τελικά οι εφήμερες επιθυμίες και αντιλήψεις μας που εξακοντίζονται στο διηνεκές ή η ίδια η εμπορευματική μορφή;

Η συνέχεια εδώ.