«’Ωρες και μέρες είναι η βροχή και ο άνεμος. Ή ένα ειδικό φως που χτυπά τα πράγματα και τα χρωματίζει όπως ποτέ άλλοτε. Ή η μυρωδιά του χόρτου που βγαίνει από το έδαφος, μια μελωδία που δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε. Δεν υπάρχει στιγμή χωρίς γεύση. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο χωρίς συναίσθημα. Δεν υπάρχει ώρα χωρίς επιθυμία. Αλλά ισχύει και το αντίστροφο. Αισθήσεις, συναισθήματα, επιθυμίες δεν συμβαίνουν εκτός χρόνου και δεν είναι μόνο η εξωτερική και επιφανειακή του διακόσμηση. Χτίζουν τον χρόνο, τον εκκρίνουν.… …Είμαστε εκείνοι που εξαρτώνται από τον χρόνο για να αισθανθούν, άρα και να ζήσουν. Και είναι σε ένα μουσείο που η εποχή —και ο χρόνος— μπορούν να παρατηρηθούν στην πιο ριζοσπαστική και έντονη μορφή τους. Η ιστορία στα μουσεία είναι πάντα μια ιστορία των αισθήσεων. Είναι σαν, ο χρόνος όχι απλώς να εμφανίζεται, αλλά να επεκτείνεται και να αποκτά μια μορφή αιωνιότητας. Κάθε αίσθηση σε ένα έργο τέχνης δίνει στον χρόνο ένα δευτερόλεπτο αιωνιότητας», γράφει o Iταλός φιλόσοφος Emanuele Coccia στον κατάλογο της έκθεσης “Une seconde d’ éternite” που παρουσιάζεται στο Bource de Commerce – Pinault Collection, στο Παρίσι. 

Το μουσείο, που άνοιξε τον Μάιο του 2021, εξακολουθεί να είναι το πολιτιστικό talk of the town του Παρισιού. Άλλωστε, έχει όλα τα προσόντα: καταλαμβάνει ένα εμβληματικό ιστορικό κτίριο που στέγαζε παλιότερα  το χρηματιστήριο, ανακαινίσθηκε και διαμορφώθηκε δια χειρός Tadao Ando και φιλοξενεί την τεράστια συλλογή σύγχρονης τέχνης του Γάλλου δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Francois Pinault. 

Εστιακό σημείο του νέου μουσείου, το περίφημο κεντρικό αίθριο με τον μεγαλειώδη γυάλινο θόλο του Ando. Όπως είχε πει ο φημισμένος αρχιτέκτονας «η δουλειά μου ήταν να μετατρέψω αυτό το κτίριο σε μουσείο σύγχρονης τέχνης, χωρίς να επέμβω στη δομή του, για την οποία έχει χαρακτηριστεί ιστορικό μνημείο. Έπρεπε να αναβιώσω το κτίριο, τιμώντας τη μνήμη της πόλης που ήταν χαραγμένη στους τοίχους του, και να εισάγω μια κατασκευή στο εσωτερικό του, μια ιδέα εμπνευσμένη από τις ρώσικες κούκλες. Η ιδέα ήταν να σχεδιαστεί ένας ζωντανός χώρος που θα ενθάρρυνε έναν δυναμικό διάλογο ανάμεσα στο νέο και το παλιό, όπως θα έπρεπε να είναι ένας χώρος αφιερωμένος στη σύγχρονη τέχνη».

Η συνέχεια εδώ.