Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλοι εκείνοι που “φρικάρουν” με την αμφίβολη τέχνη της Tεχνητής Nοημοσύνης, δεν πρέπει να δίνουν δεκάρα τελικά για κανένα είδος τέχνης. Πόσω μάλλον για αυτήν που γεννιέται μέσα από το μυαλό μιας μηχανής! Ναι, είναι αλήθεια, τους τελευταίους μήνες, οι δημοσιογράφοι παραληρούν για αυτήν την διαβόητα ψεύτικη τέχνη που δημιουργείται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές/μηχανές, πλατφόρμες/εργαλεία, με μοναδικό (νοητό) πινέλο μια φράση, μερικές λέξεις, μια περιγραφή κειμένου που δίνει ο χρήστης. Αλλά κάποιοι ξεχνούν ότι όλο αυτό είναι ένα τρικ για τους παρατηρητές γραφιάδες της εποχής μας. Με αποτέλεσμα, όλο και περισσότεροι να μιλούν για την μαγεία της μηχανικής μάθησης, και άλλοι τόσοι να αγανακτούν τόσο, ώστε να ξεκινούν ακτιβιστικές ενέργειες εναντίον των μηχανών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ίσως επειδή ως εικονογράφοι, γραφίστες ή μοντέρνοι καλλιτέχνες νιώθουν ότι απειλούνται και θέλουν τώρα να ξορκίσουν κάθε τι ψηφιακό από την τέχνη τους.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η κοινωνία ήταν, είναι και θα είναι ένα κενό, ένα βαθύ σκοτεινό κενό που έχει κατασπαράξει καλλιτέχνες ολόκληρους, τους ρούφηξε και μετά από λίγο τους ξέρασε, όταν το έργο τους εκτιμήθηκε εκ νέου λόγω κάποιας τυχερής συγκυρίας. Από αυτήν τη διαδικασία του καλλιτεχνικού μηρυκασμού, τίποτα δεν έχει αλλάξει σήμερα, παρά μονάχα το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες (κάθε είδους) έχουν πολλαπλασιαστεί στο άπειρο. Όχι, δεν φταίει η Τεχνητή Νοημοσύνη που δεν μπορούν όλοι οι καλλιτέχνες να συντηρηθούν οικονομικά από την τέχνη τους σήμερα! Και δεν είναι δυνατόν να φοβούνται μόνο οι εικονογράφοι πως θα χάσουν τη δουλειά τους, γιατί ναι, τώρα οι μηχανές μπορούν να ζωγραφίζουν ότι τους λέμε, αλλά αύριο μπορεί να παίρνουν και αποφάσεις για το τι ύλη θα διδάσκεται στα σχολεία. Ακούγεται μακρινό σενάριο; Μπορεί, αλλά πόσο απίθανο μπορεί να είναι;

Η συνέχεια εδώ.