Μια συνομιλία με τον φωτογράφο, εικαστικό, αρχιτέκτονα και ποιητή εν όψει της έκθεσης «ο κήπος» που ξεκινάει σε λίγες ημέρες στην ΑΣΚΤ.

Ένα πάρκινγκ όπου φύτρωσαν τριανταφυλλιές, ένας τοίχος από τσιμεντόλιθους που κάθεται σε μια σειρά καρέκλες, ένα δάσος που έρχεται στο σπίτι με ένα τηλεφώνημα, ένα νεκροταφείο ανωνύμων καλλιτεχνών, «εξωγήινοι» επιθεωρητές των ημιτελών έργων της Αθήνας, μερικά πορτρέτα ΑΤΜ και πολλοί άδειοι χώροι.

Το δημιουργικό σύμπαν του φωτογράφου, εικαστικού, αρχιτέκτονα και ποιητή Μανώλη Μπαμπούση (μικρό δείγμα του οποίου είναι τα παραπάνω) φτιάχνεται κομμάτι-κομμάτι εδώ και μισό περίπου αιώνα, από κοφτερή ματιά, εύστοχο και άμεσο λόγο, δυνατό χιούμορ και αιχμηρή κριτική προς τους πάντες, ακόμα και προς την ίδια την τέχνη.

Ο «Κήπος» του Μανώλη Μπαμπούση (σε επιμέλεια της Barbara Polla και συνδιοργάνωση του MOMus – επιμελητής Γιάννης Μπόλης) είναι μια σύνθεση παλιών και νέων έργων και αποτελείται από φωτογραφίες, βιντεοπροβολές εικόνων, σχέδια, εγκαταστάσεις και ηχητικά έργα. Και με την ποίηση του να είναι παντού παρούσα.

Εδώ θα δούμε την πρόσφατη φωτογραφική σειρά «Θέα» με δέντρα που μεγαλώνουν αντικρύζοντας τη θάλασσα, φυτεμένα τα περισσότερα από τον ίδιο, σε πλαγιές της Κέας το διάστημα 2000-22. Στο ίδιο μήκος κύματος και μια σειρά από 20 γλυπτά – αρχιτεκτονικές μακέτες που συγκροτούν ένα άτιτλο έργο με δυνατό συμβολικό χαρακτήρα καθώς αποτελείται από υλικά που μοιάζουν να παλεύουν μεταξύ τους: κυβόλιθοι, τσιμεντόλιθοι μέταλλα, κορμοί δέντρων και βιβλία (2021-2022).

Από τον «κήπο» ανθολογούμε ακόμη το «αυτοβιογραφικό» βίντεο «Εκτός σχεδίου» (2022) μας ξεναγεί με χιούμορ στις εμμονές του, σε όλα τα πιθανά και φανταστικά μουσεία και μνημεία: από το «Νεκροταφείο των ανωνύμων καλλιτεχνών», τα «Nothing shops» όπου πληρώνεις χωρίς να αγοράζεις τίποτα, μέχρι το «Forest Delivery Service», όπου με ένα τηλεφώνημα έρχεται το δάσος(!). Εδώ είναι επίσης και ο καθισμένος σε μια σειρά καρέκλες, τοίχος από τσιμεντόλιθους που εξέθεσε στην Ιλεάνα Τούντα το 2014. Ακόμη, την βίντεο προβολή και εγκατάσταση «Χωρίς» (2022), με 180 ανέκδοτες φωτογραφίες (ένα εντυπωσιακό παρασκηνιακό «making of» εικαστικών γεγονότων) τα ηχητικά έργα της έκθεσης και το «Το βραβείο του αρχιτέκτονα» (2003) αφορούν τον κόσμο της τέχνης.

Η σειρά φωτογραφιών «Αθήνα» (1985-1996), αναδεικνύει το αδιαμόρφωτο της προ-ολυμπιακής Αθήνας, απεικονίζοντας τους κάτοικους της ως εξωγήινους επιθεωρητές ημιτελών έργων, ενώ οι φωτογραφίες των ΑΤΜ με τίτλο «Μπούστα» (1998-1999) και οι βίντεο προβολές εικόνων «Μυστικά» (2001) και «Κρίση» (2003-2006) διερευνούν τις όψεις της παγκοσμιοποιημένης και άυλης οικονομίας.

Η συνέχεια εδώ.