Ο Επιμελητής Πάρης Καπράλος σε συνεργασία με εικαστικούς καλλιτέχνες σας προσκαλούν να επισκεφθείτε την έκθεση “Terrain vague – Μεταβατικά Τοπία”, μια εικαστική ματιά στην αλληλεπίδραση του αστικού χώρου με τη κοινωνία.

Ηέκθεση “Terrain vague – Μεταβατικά Τοπία” λαμβάνει χώρα σε φυσική μορφή στην Αθήνα 17-26 Μαρτίου 2023 στο χώρο τέχνης Luminous Eye, και παράλληλα από τη δεύτερη ημέρα μετά το άνοιγμα της και διαδικτυακά, σε συνεργασία με την ARTgrID.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα διεξαχθούν τη πρώτη μέρα, Παρασκευή 17 Μαρτίου ώρες 18:00 – 22:00. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα ζωγραφικής, κολλάζ, εικαστική φωτογραφία και ψηφιακή τέχνη σε έντυπη μορφή.

Στο επιμελητικό σημείωμα, ο κ. Καπράλος σημειώνει μεταξύ άλλων: “Ως Μεταβατικά Τοπία ορίζονται στην αρχιτεκτονική και το design πόλεων οι παραστάσεις που γεννιούνται σε όσους μετακινούνται στη πόλη, στο πλαίσιο καθημερινών διαδρομών, περιπλάνησης, ή διέλευσης. Ο άνθρωπος της πόλης μετακινείται καθημερινά, είτε για να μεταβεί από τον τόπο διαμονής του στον τόπο εργασίας, είτε για δεκάδες άλλους λόγους, χωρίς αυτό να αποτελεί γεγονός, παρά μια αναπόφευκτη διεργασία. Το τοπίο της πόλης συχνά θεωρείται στερούμενο ενδιαφέροντος από όσους το διατρέχουν καθημερινά με σκοπό να φτάσουν στο προορισμο τους.. Ο Ισπανός αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Manuel de Solà-Morales i Rubió εφηύρε τον όρο terrain vague για να περιγράψει τα αδιάφορα μεταβατικά τοπία. Έγραφε πως αυτά τα μέρη υπάρχουν εκτός του αποτελεσματικού κυκλώματος της πόλης. Με λίγα λόγια, είναι ξένες προς το αστικό σύστημα, διανοητικά “εκτός” του φυσικού εσωτερικού της πόλης, αρνητικές εικόνες. Ολοένα και συχνότερα εικαστικοί καλλιτέχνες διερευνούν με τα έργα τους την εντύπωση/επίδραση αυτής της πτυχής του αστικού τοπίου. Ο αντίκτυπος της εννοιολογικής τέχνης και το αφήγημα μιας πολιτισμικής απαισιοδοξίας -επίγονος μιας φιλοσοφικής ενατένισης του Δυτικού κόσμου τις τελευταίες δεκαετίες που ανέσυρε ο μεταμοντέρνος λόγος, προκάλεσαν μια ανάλογη μετατόπιση στη τοπιογραφία. Παράλληλα, κοινωνιολογικές θεωρήσεις υποστηρίζουν ότι η αισθητική απόλαυση ενός τοπίου συνδέεται ευθέως με τους όρους διασφάλισης της επιβίωση μας μέσα σ’ αυτό. Η “habitat theory” για την οποία θεωρητικολόγησε ο Βρετανός γεωγράφος Jay Appleton, προσπαθεί να συνδέσει την αισθητική ευχαρίστηση στη βίωση του τοπίου με τις κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες για την βιολογική μας επιβίωση μέσα σε αυτό. Μια δεύτερη υπόθεσή του, η “prospect-refuge theory” ανοίγει τον δρόμο στην ανάλυση των τοπίων σε σχέση με την στρατηγική αποτίμηση τους ως πιθανώς κατοικίσιμα περιβάλλοντα”.

Περισσότερα στο CULTURENOW