Σε πολλούς πολιτισμούς, το πράσινο είναι το χρώμα της αναγέννησης και της ευημερίας, προάγγελος της ζωής και της άνοιξης. Ωστόσο, τοποθετημένο στο πλαίσιο του δέκατου ένατου αιώνα, το πράσινο αρχίζει να αντιπροσωπεύει τις δυαδότητες της έμπνευσης και της μελαγχολίας, της υγείας και της ασθένειας και της ζωής και του θανάτου. Αυτή η τάση οφειλόταν στην αυξανόμενη δημοτικότητα του αποστάγματος Absinthe και των αρσενικών χρωστικών του Scheel’s Green και του Paris Green. Πίνακες ζωγραφικής, στάμπες και μόδα της εποχής αποκαλύπτουν πώς αυτό το σαγηνευτικό -αλλά ύπουλο- χρώμα πέρασε τον αιώνα με τη θύελλα και άφησε ένα πλήθος ακολασίας και θανάτου στο πέρασμά του.

Το αγαπημένο ποτό των καλλιτεχνών, το Αψέντι, διαφημίστηκε ως ελιξίριο που θεραπεύει τα πάντα από τον Γάλλο γιατρό Pierre Ordinaire τη δεκαετία του 1790. αν και η αψιθιά, το δραστικό συστατικό του ποτού, ήταν γνωστό εδώ και αιώνες για τις ισχυρές φαρμακευτικές του ιδιότητες. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα το La Fée Verte , ή η Πράσινη Νεράιδα, έγινε συνώνυμο με τον μποέμικο τρόπο ζωής και την κουλτούρα του καφέ της La Belle Époque.

Ο Edgar Degas, ο Viktor Oliva, ο Henri Toulouse-Lautrec και ο Vincent Van Gogh —μεταξύ άλλων καλλιτεχνών— τοποθέτησαν το πικρό πράσινο πνεύμα ως μούσα τους ή το παρουσίασαν ως στήριγμα στα έργα τους. Ενώ το L’Absinthe του Degas και το The Absinthe Drinker του Oliva επικεντρώνονται στη μελαγχολία και την απομόνωση της απόλαυσης από το Absinthe, ο Toulouse-Lautrec -ο οποίος έκρυψε περίφημα το πνεύμα στο κούφιο μπαστούνι του- γιόρτασε τη νεράιδα μέσα στην τέχνη και τις προσωπικές του σχέσεις.

Περισσότερα εδώ.